W pewnych partiach film jawił mi się wręcz jako słuchowisko radiowe. To znaczy niby słowom towarzyszyły jakieś obrazy. Lecz obrazy były w większości ciemne jak większość niderlandzkiego malarstwa z epoki. W pewnym sensie jest to jakoś uzasadnione: Anglia nigdy nie miała renomy kraju zalanego słońcem. Ponadto, większość scen dzieje się we wnętrzach - też niezbyt jasnych. A jednak od czasu do czasu widz zatęskni za feerią barw. Przynajmniej ja trochę zatęskniłem.

Sceny masowe, z pięknie zrekonstruowanym Londynem z epoki, niekiedy pokazywanym z lotu ptaka - na milę pachną grafiką komputerową. Dobrą grafiką, ale...

Konwencja: >>zaczyna się na deskach teatru i tam też się kończy<< pozwalałaby na większy zakres umowności dekoracji. Ale nie jest źle, jest dość realistycznie, mimo wszystko.