W filmie Nicholasa Meyera Herbert George Wells nie poprzestaje na teoretyzowaniu, lecz naprawdę udaje się w podróż w czasie. Ścigając swego przyjaciela, który okazał się być samym Kubą Rozpruwaczem, trafia do San Francisco końca lat 70. Pomysł fabularny obiecuje masę frajdy, która to obietnica poniekąd zostaje spełniona: "Time After Time" ogląda się lekko i przyjemnie, w czym niebagatelną rolę odgrywa obsada aktorska. Wcielający się w parę głównych antagonistów McDowell (ujmujący jako wiktoriański, zagubiony w dwudziestowiecznej rzeczywistości dżentelmen) i Warner wywiązują się ze swoich zadań bez zarzutu. Steenburgen emanuje z kolei wdziękiem i czarem. Szkoda, że ciężko coś jednoznacznie pozytywnego powiedzieć o samym scenariuszu, w którym roi się od nieścisłości i naiwnych, naciąganych rozwiązań. Sama reżyseria również pozostawia wiele do życzenia, ale na niektóre potknięcia spokojnie można przymknąć oko, zważywszy, że mamy do czynienia z debiutem za kamerą. Ocena z mojej strony nieco zawyżona, bo omawiana produkcja - pomimo wszelkich jej niedociągnięć - odznacza się sporym urokiem i bynajmniej nie stara się na siłę udawać, że jest czymś więcej, niż w rzeczywistości. Ot, kino przygodowe dla wiecznych marzycieli, do których wszak zalicza się postać głównego bohatera.