Trudno nawet streszczać ten film, bo mam wrażenie, że nie porusza on ważniejszych tematów, a akcja jest bardzo banalna. Złapali go, uciekł, zaprzyjaźnił się, stoczył decydującą walkę, powrócił (choć tutaj pewna niespodzianka). Co do wymowy filozoficznej też banał: nie warto być rasistą.

Lubię Marka Whalberga, szanuję zawodowe dokonania Heleny Bonham Carter i Paula Giamattiego. To głównie dzięki Whalbergowi film był znośny (choć wcale nie pokazał wielkiego aktorstwa). Co do pozostałej dwójki trudno oceniać... Mimika aktorów ograniczona charakteryzacją. No może Tim Roth pokazał coś więcej, ale role demoniczne łatwiej zagrać.

Co było irytujące? Muzyka. Ciągle taka sama, nic nowego pod słońcem.

Film nie przypadł mi do gustu. Jestem zwolennikiem tradycyjnego podejścia do ewolucji, do religijnego patrzenia na dzieło stworzenia. W niektórych momentach miałem dosyć tych małpich wrzasków łączonych z częściowo ludzkimi zachowaniami zwierząt. To nie moja bajka. Pozostaje mieć nadzieję, że dzieło Burtona jeszcze spotęguje u mnie negatywny stosunek do wszelkich objawów rasizmu i dzięki temu czas poświęcony temu filmowi nie będzie stracony.